το σκοτωμένο ποταμάκι

Θυμάμαι που ζωγράφιζες διαστημόπλοια
να τρέχουν σε κατάμαυρα φόντα
με μπαταρίες γι'αστέρια
Αν,
έξω στο προαύλιο του σχολείου μας,
μας έβλεπε ο Θεός θα μας υιοθετούσε.
Νιώθαμε στα δάχτυλα των ποδιών
μια κοσμική δύναμη να μας ωθεί να περπατάμε
όχι σα γήινοι
κι ήταν το πρώτο μας πέταγμα.
Ύστερα φάνηκαν τα τέρατα
με τον ήχο του κουδουνιού
για το τέλος του διαλείμματος
και ξαναγυρίσαμε- όχι παιδιά πια-
στα θρανία για το μάθημα της Πατριδογνωσίας.
Τι νάχεις γίνει φιλαράκι;