εγώ δεν είμαι ποιητής

εγώ δεν είμαι ποιητής
είμαι ο λυγμός του
είμαι ο λυγμός του αδελφού
στην ερημιά του σερπετού
και στην απόχη

Με τριγυρνάνε οι λαγοί
και τα κουρέλια
απ'της Αλίκης τη μορφή
στο σινεμά την Κυριακή
για να ξεχάσω

Να θυμηθώ την εκδρομή
και τους μπαξέδες
δρόμους που όργωνα παλιά
με την ελπίδα για χαρά
μήπως φυτρώσεις

Ποιος ξέρει, θάμαστε μαζί στο υπερπέραν
ή μιας και σ'αποχωριστώ
τώρα που άκουσα βαρύ το
ψιλοβρόχι;

Ανατριχιάζω σαν κοιτώ τις πίσω τέντες
κάτι τεντούλες εμπριμέ
από κρεβάτι με σουμιέ
που με κοιτούσες...

Κάθε που είναι Κυριακή να με θυμάσαι
και να κοιτάς την κουπαστή
πού νάσαι άραγε κι εσύ
μες στο χειμώνα.

Εδώ στην άκρη της στεριάς, πλάι στο αγέρι
κοιτώντας του ραγιά το βιος
μετράμε πότε θα φανεί
το καλοκαίρι,

Μιαν ομοιότητα είδα μιαν τούτα τα χρόνια
του πείσματος την τεμπελιά
που σαν ξεσπάσει άλλη μια
κρατάει αιώνια,

Κι ο πόλεμος καραδοκεί να βάλει τάξη
να μεγαλώσει το παιδί
να φέρει χιόνι τη Λαμπρή
να μας αφρίσει.