Από μόρια ύλης είμαι
που κινούνται σε σειρά
με τα πρέπει με τα πάλι
χαίρομαι ξυπνώ κοιμάμαι
χάνομαι ξανά
βρίσκομαι ξανά
Το μυαλό μια μπαταρία
άλλοτε γεμάτη,
άλλοτε κενή
συναντήσεις κανονίζει
όμως σήμερα πάλι
όχι δε μπορούσα
δε μπορούσες
είχαμε κι οι δυο δουλειά
Μοιάζουμε σαν κουρντισμένοι
ότι πρέπει μόνο, ότι βγάζει κάπου
παρατρίχα να σε στίψω
στη γωνιά να σε συντρίψω
Δίπλα κάθεσαι ακόμα
μέσα στου μυαλού το θρόνο
κι όσα με το ζόρι κάνεις
με γλιτώνουν από εσένα,
με βυθίζουνε σε μένα,
δηλαδή ση μοναξιά,
δηλαδή στη μοναξιά,
μες στου χρόνου τη φωλιά
στη ζεστή μας τη θηλιά.
Που φωνάζει στις κυρίες
και στους κύριους αγρίως
πως οι φίλοι άμα φεύγουν
με τα χρόνια σ’αποφεύγουν
τότε γέρασες βαριά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου