‘Δονούσα’

Γάτες μ’ ονόματα περαστικά
Θα χαθούνε στο πέλαγος, γαλάζιες
Κοιτώντας λευκά ζεστά υφάσματα
Καλοκαιριού.

Φρέσκα ψωμάκια, στα κύματα βουτιές
Μπουκαμβίλιες καφέ κι αγκαλιές
κρυφτές στον ήλιο τον τυφλό.
Τότε που ήμουν εκεί…
Άκουγα τους αέρες, βιολιού πενιές.

Ασκούσα του σπιτιού την αντοχή.
Φυλακισμένος στων καραβιών τ’ αγκάθια.
Λαγαρή αρμύρα, μαυροφορεμένη μου.

Μυστακοφόρε λαδοπόντικα,
αργόσυρτη τεμπελιά ζαλισμένη,
σορτσάκια, πέτρινο αγγούρι.

Πρέπει να μάθετε
Να γελάτε
Να χασκογελάτε χάμου,
Ά τε να χαθείτε ολόιδιες ομορφιές.

Στην άμμο, στο Μερσίνη, στο Σταυρό
Σφυρίζουν η λευτεριά κι ο κάματος,
καλό παλικάρι, σεμνή συντροφιά.

Το Ρηνιώ σφαδάζοντας ολόψυχα
Στρείδια και ρέματα στέλνει στη Ρουμανία
Κι όλο το σαλιγκάρι λευκό κουνάει πανί.

Περνάει το καλοκαίρι ,
Γρήγορα,
Τόσο γρήγορα.
Αφήνω και πάλι έρημο
Το λιμανάκι.

Φεύγω ως αγάς
Ωσάν ζητιάνος.