Ξυπνάς και είναι Σάββατο πάλι.

Ξύλινα μάρμαρα χωρίς πολλά συρτάρια,
δεν έμεινε πια και πολύ ζεστασιά,
χύθηκε πολύ υγρό έξω από το πιάτο μου
κι ότι σώσαμε ξανάσμιξε στον παράδεισο.

Ένας χρόνος θα περνούσε τις ώρες του
πάλι παίζοντας και χορεύοντας στο κορμί μας,
αστραπές διατρανώνουν το διάβα τους
σ’ένα στρώμα παλιό δυο κομμάτια.

Μου μιλάς για το μέλλον¨ παράθυρο
κάποια τέντα με ζέστανε πίσω
το χαλί που κουνούσε τις θύμησες
θα διέκοπτε όσα θα ζήσω