‘Η Νύχτα της Πρόνοιας (στη Σοφία)’

Πρωί πρωί τα σπίτια σουρωμένα,
κατεβάζουνε σκοτεινές ματιές,
πονάνε φεύγοντας άλλος γι’ αλλού
κι εσύ για τ’ άστρα..

Περίπου μες στα πέπλα σου,
διάφανη στου φεγγαριού το δρόμο,
θα παιρνες των κάστρων την οδό,
στα πλοία μες στο βοριά, έφυγες.

Μέθυσες, οι αράχνες μπήκανε αλαφρές
να φέρεις κοχύλια του Αυγούστου, μπλε.

Είπες : ‘να είσαι χιλιάδες φορές, παντού’,
τραγούδησες, κι ήρθε ο ήλιος ασπρόμαυρος
στα μεσούρανα καλπάζοντας.

Κυλίστηκα στα χείλη σου, την περασμένη νύχτα μου
Τους ήχους ένιωσες της φλογέρας
και μοίρασες την καρδούλα σου
στα ποτάμια που ξένοι ψάξαμε για τις πηγές.



Ψυχούλα μου.
Ξανά
Ήρθες το βραδάκι, ξυπνημένη άγουρη,
Κλαμένη, ματάκια μου, Κυρά μου.