(εμπνευσμένο από τα Απομνημονεύματα ενός Σκατόγερου, του Ρολάν Τοπόρ)
Περπατώντας επάνω στο έδαφος, στρογγύλεψα.
Σαν τσαρούχια πατήθηκαν τα καλά μου λουστρίνια.
Χόρεψαν τα μικρά μου κιτάπια στις βιτρίνες του πέρατος.
Πέντε μικροί λουλουδάτοι κήποι μας σώζουν,
ευτυχώς που καθίσαμε πλάι πλάι στο διάλειμμα
και με φώτισες δίνοντάς μου φιλιά μες στον κόρφο.
Συχνά περίμενα ξανά τους αλήτες, όλους τους.
Ομολόγησα πως τα πρόβατα περιμένουν με συστολή
να ταξιδέψουνε μέσα στο κυρτό μας το σύμπαν,
Αυτό που δεν είναι κυρτό αλλά κοίλο, σκατόγερε.
ομολογουμένως αριστουργηματικα εδω ο ποιητής ομφαλοσκοπειται, ενω παραλληλα η γραφη του στρουθοκαμηλιζει σένα χωρο που σφυζει απο μπετον.Η λεξη ''σκατόγερε'' στο τελος της γραφης δεν ειναι τυχαια καθολου¨¨
ΑπάντησηΔιαγραφήθελει να κερδισει τις εντυπωσεις που ισως χαθηκαν απο την εως εκεινου του σημειου ακαδημαικη γραφη.και τα καταφερε!αλλωστε γιατι να μην ηχησει
ως ΄΄εσχατογερος΄΄,δηλαδη ο τελευταιος παρηγορος υπερηλιξ που θα μας πει παραμυθια?