‘Σκιά’

Παναγίτσα μου , δεκαπενταυγουστιώτικη,
Πως εγείρονται
των περιβολιών μας
Οι πληγές!
Κάθε χρόνο
μαραίνονται σαν κίτρινα λουλούδια.

Ούτε το ασπρογάλαζο καράβι,
Μήτε ο ποταμός γιαλό γιαλό
Πηγαίνοντας,
Δε σώζουνε το σώμα.

Κι όμως,
Τα βλέπεις που ξανοίχτηκαν Παναγιά,
Μέσα στον πάγο
της αμυγδαλιάς τ’ ανθάκια;

Τα βλέπεις , Μαράκι, τα λέλουδα
Τα κόκκινα
Του ροδάκινου;