‘Ανεμοθώρακες’

Γλιτώσανε και τραγουδούν
Στις σκάλες τις λευκές πατώντας
Δύο ποδάρια τριχωτά, τα πόδια μου
Φορώντας γλιστερές παντόφλες.

Μυρίζει το αίμα μου ιδρώτα,
Κοιμάται το παιδί γλυκό,
Βροντήχτηκα γερά μωρό μου
Στις σκάλες τις λευκές πατώντας
Με το άσπρο Μάρμαρο απ’ τη Νάξο.


Μην εσφουγγάρισες προσφάτως;
Μην έβαλες γυαλιστικό
Ή φταίω άραγες εγώ;

Κάθε μου σπόνδυλος στη στήλη
Και κάθε πέτσα στο κρανίο,
Βατράχου πήδημα θαρρείς ζηλέψαν.

‘πολλά είναι στον κόσμο φοβερά, λένε,
και πιο πολύ από όλα ο άνθρωπος’
μα κι από τούτον πιο τρομερός ο φθόνος.
…Γιατί λιμπιστήκαμε ‘παρμπρίζ’,
μού λέτε;

Γιατί;

Μόλο που είχαμε μια τέτχια λέξη;