‘Το Μουστάκι Του Einstein Στο Καλάμι Του Σεληνόφωτος’

Από τότε που μπήκα σ’ αυτό το δωμάτιο
Με υποδέχθηκε με αληθινό μειδίαμα.
Το υπόλευκό του τρίχωμα έβγαλε μιαν
Αχνή ανατριχίλα που έκανε
Τη σκέψη μου ν’ αφηνιάσει.
Μοιάζεις με σκούπα που μαζεύεις
Τα πρωτόνια του σύμπαντος, του σύμπαντος
Ανιδιοτελή κόσμου μου ,αστροφύλακα της φυσικής.

Το θυσανωτό σου μουστάκι απλωμένο
Κάτω από την προεξέχουσα κορυφή
Που ονομάζουν οι γήινοι μύτη
Συμπυκνώνει ολόκληρη τη σαστισμάρα
Του μέλλοντος
Την ώρα που θα συλλαμβάνει ο απλός
Πολίτης,
Αυτός ο καθημερινός μας λαδοπόντικας,
Πόσο απλή είναι η απλότητα
Της θεωρίας σου, αετοζώητε!

Αλλά, ας ξαναγυρίσουμε στο μουστάκι σου,
Αλβέρτο…
Άραγε φανερώνει αυτό το κομμάτι δέρμα
Με τα φυτρωμένα τριχωτά ινίδια
Κάτι από τις ιδέες της κίνησης;
Ή
Μήπως τελικά ματαιοπονούν
Οι ανόητες Φαρμακόγλωσσες που ήθελαν εσένα
Να γίνεσαι ένα κακό αγγελούδι στα χέρια
Του καλόβολου ανθρωπάκου
Που δεν ήξερε καθόλου ότι θα είχαμε
Ανακαλύψει τελικά το σχέδιό του;
Νομίζουν όλοι πως είσαι κάποιος
Που έγραψε κάτι σοφό και ρηξικέλευθο!
Όμως. Εγώ μονάχα σε κατάλαβα!
Σε ξεσκέπασα μικρέ μου. Ήσουνα Ψεύτης
Δεν ήξερες,
Απλά έκανες Τον Εξυπνάκια
Και τώρα…
Θα σου Ξυρίσουμε Το Δήθεν Μουστάκι.
Εμπρός Παιδιά!