‘Το δεύτερο κυριότερο ταλέντο της Ευτυχίτσας’

Μας αρμέγανε κανονικά
Οι ροπτροφόροι κίονες.
Αλκαλικές μπαταρίες
καμώνονταν
πως άκουγαν τους ήχους μας.
Μία ζωή δουλεύαμε τον ουσιώδη περίπλου
Αγωνιώδεις
Προερχόμενοι από μεταδοτικές παρασπονδίες
Περιχέοντας τον ωκεανό κινήσεις ελευθερίας,
Μυστηρίου.

Κάθε άνθρωπος θέλει τον τρόπο του,
Κάθε γυναίκα ν’ ακούει τους ήχους της.

Θυμάσαι τότε που η κάθε μας μέρα
Είχε κι από μερικά όνειρα στον κόρφο της;
Τώρα πια, όχι πως είσαι ανονείρατος,
Αυτό δα
Κι αν θα τανε το μεγαλύτερο ψέμα…
Απλά
Έχεις από καιρό
Σταματήσει να ξεχνάς
Να ταΐσεις
Την κοιλιά σου.