Τα Σάββατα πάντ’ αργώ

Τον Ιάσονά μου τον καλό, γινωμένο
μέρα με τη μέρα σα μπουκιά
τόνε βρίσκω μια σταλιά γατί, σαν ποιητή
με τα ματάκια του τα μπλε να με κοιτά.

Με μια μπουνιά στη θράκα του θα μπω
μελάνια στην καρδιά στο ύψος του πουκάμισου
να γεμίσω, να πλημμυρίσω, να χαρώ.
Κι ύστερα; στα χιόνια του παράδεισου.